Mówiąc najprościej, jest to taki roller coaster, który składa się z dwóch torów.
Wyróżnia się tutaj 3 warianty:
Racing roller coaster (wyścig roller coasterów) – roller coaster, o którym można powiedzieć, że składa się właściwie z dwóch roller coasterów, ponieważ posiada dwa oddzielne tory. Tory tych roller coasterów zbudowane są zawsze bardzo blisko siebie i biegną albo równolegle do siebie (jeden obok drugiego), albo stanowią swoje lustrzane odbicia (wtedy trochę się już rozmijają). Te dwa tory biegną czasem tak blisko siebie, że stwarzają pasażerom jednego pociągu możliwość „przybicia piątki” pasażerom drugiego pociągu (choć jest to potencjalnie niebezpieczne i zabronione podczas jazdy). Celem takiej podwójnej konstrukcji jest stworzenie wyścigu roller coasterów. Ich tory są bowiem (możliwie) identyczne i tak zbudowane, że wyścig powinien zakończyć się remisem. W praktyce jednak rzadko tak się zdarza i jeden z roller coasterów przyjeżdża pierwszy na „metę” (czyli stację). O „wygranej” decydują takie czynniki jak liczba pasażerów czy ich rozłożenie/rozmieszczenie w pociągu, które mają wpływ na to, jak zachowuje się pociąg. Przykładowo, roller coaster w pełni „załadowany” posiada większy pęd niż pociąg pusty – czyli ten załadowany porusza się szybciej niż pusty.
Dueling roller coaster (walka/pojedynek roller coasterów) – nie jest to pojedynczy roller coaster, ale dwa (lub nawet więcej) oddzielne roller coastery, których tory biegną bardzo blisko siebie. W dodatku tory te są zwykle bardzo do siebie podobne. Dzięki temu, że biegną blisko siebie, podczas jazdy mamy często (pozorne) wrażenie, że dojdzie pomiędzy nimi do kolizji. O to właśnie chodzi – o stworzenie wrażenia, że te roller coastery ze sobą walczą, staczają pojedynek.
Möbius loop roller coaster (roller coaster – wstęga Möbiusa) – pojedynczy roller coaster, składający się jednak z dwóch torów… choć tak naprawdę składa się z jednego toru, tyle że podzielonego na dwa odcinki-dwie trasy. Nazwa tego roller coastera nawiązuje do tzw. wstęgi Möbiusa. Wstęgę Möbiusa możemy bardzo łatwo uzyskać – jest to wstęga, która powstaje poprzez sklejenie dwóch końców paska, przy czym zanim dokona się sklejenia, jeden z końców musi zostać obrócony o 180°. Taka konstrukcja jest tzw. powierzchnią jednostronną i w przestrzeni trójwymiarowej posiada jedną tylko krawędź. Jest to bardzo interesująca konstrukcja. Tak samo jest w przypadku tego roller coastera… Tor tego osobliwego roller coastera jest podzielony na dwa odcinki i posiada dwie stacje (a nie jedną, jak to jest zazwyczaj). To sprawia, że nasz pociąg opuściwszy naszą początkową stację (nazwijmy ją stacją 1) nie wraca od razu na nią. Zamiast tego zatrzymuje się na drugiej stacji (stacji 2), która dla nas jest stacją końcową. Jednak na stacji 2 dla innych pasażerów dopiero rozpoczyna się przejażdżka – czyli „nasz były” pociąg kontynuuje jazdę ze stacji 2, wracając do swojej nowej końcowej stacji (stacji 1), która była przecież „naszą pierwszą stacją”. Tam wszystko zaczyna się od nowa. Taka trasa nie ma więc ani prawdziwego początku, ani prawdziwego końca – jest niekończącą się pętlą. Pierwsza część („nasza przejażdżka”) przechodzi płynnie w drugą część (druga przejażdżka), choć za chwilę ta druga część (druga przejażdżka) dla nowych pasażerów staje się pierwszą, bowiem dąży do połączenia z drugą, czyli pierwszą-pierwszą (naszą). W praktyce oznacza to, że my przejeżdżamy tylko połowę trasy tego roller coastera (jeden z dwóch odcinków, na które jest podzielony) i dla nas to jest już „cała przejażdżka”. Natomiast dla naszego pociągu przejażdżka trwa dalej… Brzmi to bardzo enigmatycznie i takie też są kolejki tego typu.
Dual-tracked roller coaster
Mówiąc najprościej, jest to taki roller coaster, który składa się z dwóch torów.
Wyróżnia się tutaj 3 warianty:
Celem takiej podwójnej konstrukcji jest stworzenie wyścigu roller coasterów. Ich tory są bowiem (możliwie) identyczne i tak zbudowane, że wyścig powinien zakończyć się remisem. W praktyce jednak rzadko tak się zdarza i jeden z roller coasterów przyjeżdża pierwszy na „metę” (czyli stację). O „wygranej” decydują takie czynniki jak liczba pasażerów czy ich rozłożenie/rozmieszczenie w pociągu, które mają wpływ na to, jak zachowuje się pociąg. Przykładowo, roller coaster w pełni „załadowany” posiada większy pęd niż pociąg pusty – czyli ten załadowany porusza się szybciej niż pusty.
Wstęgę Möbiusa możemy bardzo łatwo uzyskać – jest to wstęga, która powstaje poprzez sklejenie dwóch końców paska, przy czym zanim dokona się sklejenia, jeden z końców musi zostać obrócony o 180°. Taka konstrukcja jest tzw. powierzchnią jednostronną i w przestrzeni trójwymiarowej posiada jedną tylko krawędź. Jest to bardzo interesująca konstrukcja. Tak samo jest w przypadku tego roller coastera…
Tor tego osobliwego roller coastera jest podzielony na dwa odcinki i posiada dwie stacje (a nie jedną, jak to jest zazwyczaj). To sprawia, że nasz pociąg opuściwszy naszą początkową stację (nazwijmy ją stacją 1) nie wraca od razu na nią. Zamiast tego zatrzymuje się na drugiej stacji (stacji 2), która dla nas jest stacją końcową. Jednak na stacji 2 dla innych pasażerów dopiero rozpoczyna się przejażdżka – czyli „nasz były” pociąg kontynuuje jazdę ze stacji 2, wracając do swojej nowej końcowej stacji (stacji 1), która była przecież „naszą pierwszą stacją”. Tam wszystko zaczyna się od nowa. Taka trasa nie ma więc ani prawdziwego początku, ani prawdziwego końca – jest niekończącą się pętlą. Pierwsza część („nasza przejażdżka”) przechodzi płynnie w drugą część (druga przejażdżka), choć za chwilę ta druga część (druga przejażdżka) dla nowych pasażerów staje się pierwszą, bowiem dąży do połączenia z drugą, czyli pierwszą-pierwszą (naszą). W praktyce oznacza to, że my przejeżdżamy tylko połowę trasy tego roller coastera (jeden z dwóch odcinków, na które jest podzielony) i dla nas to jest już „cała przejażdżka”. Natomiast dla naszego pociągu przejażdżka trwa dalej… Brzmi to bardzo enigmatycznie i takie też są kolejki tego typu.